Zelfcontrole is geen HR-beleid
De theorie – gepopulariseerd door Mel Robbins – draait rond een herkenbaar principe: besteed geen energie aan wat je niet kan controleren. In privécontext kan dat rust geven. Maar op het werk? Daar is het net cruciaal dat mensen leren omgaan met spanningen, samenwerking en feedback.
HR-beleid draait niet om loslaten, maar om begeleiden. Waar Robbins afrondt met focus op jezelf, begint daar voor HR pas het echte werk: mensen ondersteunen bij introspectie, gedragsverandering en veerkracht.
Zonder begeleiding kan zelfreflectie snel omslaan in frustratie of stress – en dat ondermijnt niet alleen de medewerker, maar ook het team.
Zelfreflectie zonder actie? Dan blijf je hangen
Een voorbeeld: een medewerker frustreert zich al weken aan een collega die zijn afspraken niet nakomt. Hij leest Let Them, besluit het te laten voor wat het is, en zegt er niets meer over.
Maar de ergernis blijft sluimeren. De samenwerking stagneert, communicatie verslechtert, en de teamdynamiek krijgt een knauw.
Zonder opvolging of coaching wordt zelfinzicht geen oplossing, maar een stille blokkade. En net dat zien we vaak terug in organisaties met stijgend absenteïsme, “quiet quitting” of conflicten die niet uitgesproken worden.